امام صادق علیه السلام: آسمان چهل روز در عزای حسین علیه السلام گریست.

سلام بر اربعین!

سلام بر سوگ به چله نشسته!

سلام بر آسمان که چهل روز بغض شکسته اش را گریسته است!

سلام بر سرهای بر نیزه رفته که به قتلگاه خویش بازآمده اند!

سلام بر کاروان عزت و عزا که بار دل می گشایند و مصائب خود را به واگویه می نشینند!

سلام بر زینب که در اوج بلا، چیزی جز زیبایی ندیده است!

یا عقیله بنی هاشم...

کیست...

کیست تا کربلا را برایت آب و جارو کند که تو می آیی؟...

کیست، که در کربلا میزبان تو باشد تا دامن دامن درد و رنج را فرو بنشانی؟

کیست تا زانو خم کند تا تو از کجاوه بیرون آیی؟

کیست تا خیمه علم کند و جرعه ای آب مقابلت نهد تا سوز جگر فرو بنشانی؟ اما، مگر

 سوز جگرت با آب فرو می نشیند؟... چه می گویم؟... نه، آب نیاورید، فرات را بگویید

آرام گیرد که جگرها آتش می گیرد!

کیست تا گرد و غبار راه از تنت بزداید که تو مسافری خسته دلی که از شهری می آیی

که تفریحشان خندیدن بر دخترکان یتیم است!

کیست تا نجواهایت را پاسخ گوید که تو از شهری بازگشته ای که بی تابی کودکان

بی بابا را آرام می کنند اما نه با دست نوازشی یا عروسکی، که با سر بریده بابا!

کیست تا نگاه پر دردت را به جان بخرد، که تو از سفری بازگشته ای که عزیز برادر

را با دست خود به دستان سرد خاک سپرده ای!

کیست تا دریابد تو چرا خاک را می بویی؟

کیست تا دریابد تو چرا فرات را نمی نگری؟

کیست تا دریابد تو چرا بر مزار حسین (علیه السلام) ضجه نمی زنی؟

کیست تا دریابد تو چرا در کنار علقمه مویه نمی کنی؟

کیست تا رمز گریه های آمیخته با سکوت تو را دریابد؟

کیست تا راز چشمان سخنگوی تو را بازگو کند؟

کیست تا عظمت تو را درک کند و تو را بشناسد؟

تو را، زینب! که پیام رسان دشت کربلایی،

و سخنگوی دروازه کوفه و شام،